Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2015

Χρειαζόμαστε austerexit: έξοδο από την ευρωλιτότητα


Κοινή δήλωση: Αντώνης Νταβανέλος *, Μιγκέλ Ουρμπάν **, Ολιβιέ Μπεζανσενό ***

Είναι επείγον να συντονιστούν οι κοινωνικές και πολιτικές αντιστάσεις και τα κινήματα τα οποία, σε διαφορετικές χώρες, αγωνίζονται βήμα το βήμα για να εκδιώξουν τη λιτότητα από την καθημερινότητά μας.

Τους τε­λευ­ταί­ους μήνες έχουν γίνει πάρα πολλά σχό­λια γύρω από το μπρα ντε φερ με­τα­ξύ της τρόι­κας και του ελ­λη­νι­κού λαού. Κά­ποιοι οι­κο­νο­μο­λό­γοι τα­λαι­πω­ρή­θη­καν αρ­κε­τά, υπερ­βάλ­λο­ντας τις προ­σπά­θειες, ξε­φω­νί­ζο­ντας καμιά φορά, προ­κει­μέ­νου να δια­δώ­σουν τον καλό λόγο, τον επί­ση­μο δη­λα­δή, σε κάθε γωνιά της Ευ­ρώ­πης. Αυτοί οι απο­λο­γη­τές των πι­στω­τών της Ε.Ε. γέ­μι­σαν τις τη­λε­ο­πτι­κές μας οθό­νες με οι­κο­νο­μι­κά δε­δο­μέ­να, προ­κει­μέ­νου να μη μεί­νει καμιά αμ­φι­βο­λία ότι τα πλάνα λι­τό­τη­τας ήταν η μο­να­δι­κή δυ­να­τή επι­λο­γή για να ανα­κάμ­ψει η ελ­λη­νι­κή οι­κο­νο­μία.
Κατ’ αρχάς, με το πε­ρί­λυ­πο ύφος όλων όσοι θέ­λουν να ζη­τή­σουν επι­πλέ­ον θυ­σί­ες από τις λαϊ­κές τά­ξεις, μας είπαν ότι αυτό το νέο σφί­ξι­μο της θη­λιάς ήταν τρα­γι­κά ανα­γκαίο. Ενα είδος κακού για το καλό μας. Στη συ­νέ­χεια, ενο­χλη­μέ­νοι από την επι­μο­νή μας να δεί­χνου­με έλ­λει­ψη κα­τα­νό­η­σης, δη­λα­δή από την ξε­κά­θα­ρα εχθρι­κή μας στάση, έφτα­σαν στο ση­μείο να πουν ότι, σε κά­ποιες πε­ρι­πτώ­σεις, η εξει­δι­κευ­μέ­νη γνώση έχει με­γα­λύ­τε­ρη ση­μα­σία από τη δη­μο­κρα­τι­κή δια­βού­λευ­ση, ρη­το­ρεύ­ο­ντας πα­ράλ­λη­λα για την ανω­ρι­μό­τη­τα του ελ­λη­νι­κού λαού.
Πο­λι­τι­κός συμ­βο­λι­σμός
Αυτοί οι λαγοί του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού είναι βε­βαί­ως οι πρώ­τοι που γνω­ρί­ζουν ότι το πραγ­μα­τι­κό ελ­λη­νι­κό δια­κύ­βευ­μα δεν είναι τόσο οι­κο­νο­μι­κό όσο εξαι­ρε­τι­κά συμ­βο­λι­κό από πο­λι­τι­κή άποψη. Γιατί η στα­θε­ρή εφαρ­μο­γή του προ­γράμ­μα­τος με το οποίο κέρ­δι­σε τις εκλο­γές ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, για τους μι­σθούς, την απα­σχό­λη­ση, τις συ­ντά­ξεις, ακόμη και τη μη απο­πλη­ρω­μή του ελ­λη­νι­κού χρέ­ους, αν και είναι ενά­ντια στην κυ­ρί­αρ­χη τάση της επο­χής, δεν θα ήταν και αδια­νό­η­τη για το ευ­ρω­παϊ­κό κε­φά­λαιο.

 

Πρό­κει­ται για μι­κρές πα­ρα­χω­ρή­σεις σε σχέση με την κο­λοσ­σιαία πε­ριου­σία των πι­στω­τών και, σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, βα­ραί­νουν πολύ λίγο σε σχέση με τα κέρδη που συσ­σώ­ρευ­σαν οι κερ­δο­σκό­ποι του ευ­ρω­παϊ­κού τρα­πε­ζι­κού συ­στή­μα­τος, και ιδιαί­τε­ρα του γερ­μα­νι­κού και του γαλ­λι­κού, κέρδη που φού­σκω­σαν με έξι και επτά τοις εκατό τό­κους, για τόσα χρό­νια, στην πλάτη του ελ­λη­νι­κού δη­μό­σιου ελ­λείμ­μα­τος.
Στο φως της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας των χρη­μα­το­πι­στω­τι­κών κυ­κλω­μά­των, η δια­γρα­φή του ελ­λη­νι­κού χρέ­ους δεν πα­ρου­σιά­ζει ιδιαί­τε­ρο πρό­βλη­μα, αρκεί να θυ­μη­θού­με ότι τον Ια­νουά­ριο του 2015 η ΕΚΤ εμ­φά­νι­σε εκ του μη­δε­νός πάνω από 1.000 δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια για την εξα­γο­ρά δη­μό­σιων και ιδιω­τι­κών χρεών.
Συ­νε­πώς, τί­πο­τε δεν εμπο­δί­ζει τη δια­γρα­φή αυτού του χρέ­ους, παρά μόνο η εντε­λώς πο­λι­τι­κή βού­λη­ση η εξα­γο­ρά αυτή να έχει αντάλ­λαγ­μα την ευ­θυ­γράμ­μι­ση της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­ρεί­ας. Κάτι που τε­λι­κά πα­ρα­χώ­ρη­σε ο Τσί­πρας, παρά τη νο­μι­μο­ποί­η­ση του «όχι» που εκ­φρά­στη­κε μα­ζι­κά στο δη­μο­ψή­φι­σμα του Ιου­λί­ου, νο­μι­μο­ποί­η­ση που η Λαϊκή Ενό­τη­τα επι­χει­ρεί να δια­τη­ρή­σει ζω­ντα­νή στις επό­με­νες εκλο­γές.
Οι ει­δι­κοί-λο­γι­στές του μο­νό­δρο­μου απευ­θύν­θη­καν χαι­ρέ­κα­κα και ψευ­δε­πί­γρα­φα στα πορ­το­φό­λια μας, επα­να­λαμ­βά­νο­ντας μο­νό­το­να ένα ψέμα χι­λιοει­πω­μέ­νο και ύπου­λο, ότι οι υπό­λοι­πες χώρες θα ανα­γκά­ζο­νταν να πλη­ρώ­σουν τον ελ­λη­νι­κό λο­γα­ρια­σμό.

Η επι­δί­ω­ξη αυτή να στρα­φούν οι λαοί ο ένας ενα­ντί­ον του άλλου είναι παλιά όσο κι ο κό­σμος και απο­σκο­πεί στο να συ­γκα­λύ­ψει τα πραγ­μα­τι­κά κί­νη­τρα της μάχης που διε­ξά­γε­ται. Αυτά συ­νο­ψί­ζο­νται στην έμπρα­κτη επί­δει­ξη πο­λι­τι­κής ισχύ­ος με σκοπό να τσα­κι­στεί έγκαι­ρα η αμ­φι­σβή­τη­ση της λι­τό­τη­τας που ανε­βαί­νει πα­ντού. Για τους διευ­θύ­νο­ντες της Ε.Ε., το θέμα δεν είναι να δια­πραγ­μα­τευ­θούν ως δια­χει­ρι­στές τη­λε­χει­ρι­ζό­με­νοι από τους λο­γι­στές τους, αλλά να με­τα­τρέ­ψουν σε πα­ρά­δειγ­μα έναν πο­λι­τι­κό αντί­πα­λο ητ­τη­μέ­νο.
Από τη Συν­θή­κη της Ρώμης το 1957 μέχρι την Ενιαία Ευ­ρω­παϊ­κή Πράξη του 1986, από τη Συν­θή­κη του Μά­α­στρι­χτ το 1992 μέχρι το Ευ­ρω­σύ­νταγ­μα το 2005, η οι­κο­νο­μι­κή και πο­λι­τι­κή κάστα κι­νή­θη­κε τε­λι­κά πάντα με κί­νη­τρο να κα­τα­σκευά­σει μιαν απέ­ρα­ντη οι­κο­νο­μι­κή αγορά προ­κει­μέ­νου να ικα­νο­ποι­η­θούν τα άμεσα συμ­φέ­ρο­ντα κα­πι­τα­λι­στι­κών και χρη­μα­το­πι­στω­τι­κών ομά­δων συμ­φε­ρό­ντων. Αντα­γω­νι­ζό­ταν έτσι τις ΗΠΑ και, αρ­γό­τε­ρα, την Ασία επί­σης. Ηταν μια υπο­μο­νε­τι­κή κα­τα­σκευή που ρυθ­μι­ζό­ταν σε κάθε εκλο­γι­κή ανα­μέ­τρη­ση από την αιώ­νια υπό­σχε­ση ότι η Ευ­ρώ­πη θα επα­να­θε­με­λιω­θεί, ότι θα αλ­λά­ξει και θα γίνει πιο κοι­νω­νι­κή.
Σή­με­ρα, η Ευ­ρώ­πη αυτή πε­θαί­νει μπρο­στά στα μάτια μας, κα­ταρ­ρέ­ο­ντας εσω­τε­ρι­κά κάτω από το βάρος των αντι­φά­σε­ων της κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης, μιας κρί­σης υπερ­συσ­σώ­ρευ­σης και απο­δο­τι­κό­τη­τας του κε­φα­λαί­ου που επι­δει­νώ­νε­ται από τις πο­λι­τι­κές λι­τό­τη­τας που θρέ­φουν την οι­κο­νο­μι­κή ύφεση. Πε­θαί­νει επί­σης γιατί μέσα σε αυτό το οι­κο­νο­μι­κό συρ­μα­τό­πλεγ­μα και τον κοι­νω­νι­κό μα­ρα­σμό, προ­κα­λεί την απο­κή­ρυ­ξη από τους λαούς, που δια­πι­στώ­νουν με όλο και με­γα­λύ­τε­ρη απο­γο­ή­τευ­ση ότι τα κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα και η δη­μο­κρα­τία είναι ορι­στι­κά εξό­ρι­στα από την Ε.Ε.
Απει­λη­τι­κό μή­νυ­μα
Η ελ­λη­νι­κή πε­ρί­πτω­ση έχει μο­να­δι­κό σκοπό να μας απο­στεί­λει ένα κα­θα­ρά πο­λι­τι­κό μή­νυ­μα, υπο­γραμ­μί­ζο­ντας ότι καμιά εναλ­λα­κτι­κή στη λι­τό­τη­τα από μια κυ­βέρ­νη­ση δεν έχει θέση σε αυτή την Ευ­ρώ­πη. Η κυ­βερ­νη­τι­κή εναλ­λα­γή οφεί­λει να πε­ριο­ρι­στεί στα όρια της λι­τό­τη­τας, στη σκλη­ρή ή τη λι­γό­τε­ρο σκλη­ρή εκ­δο­χή της! Η διεκ­δί­κη­ση κάτι δια­φο­ρε­τι­κού συ­νε­πά­γε­ται τον κίν­δυ­νο από­λυ­σης.
Το απο­τέ­λε­σμα προ­δια­γρά­φε­ται πλέον από την τρόι­κα: «Μνη­μό­νιο» ή «Grexit». Στον εκ­βια­σμό αυτόν απα­ντά­με: «Με την Ελ­λά­δα» και «Austerexit» (Εξο­δος από την ευ­ρω­λι­τό­τη­τα). Είναι επεί­γον να συ­ντο­νι­στούν οι κοι­νω­νι­κές και πο­λι­τι­κές αντι­στά­σεις και τα κι­νή­μα­τα τα οποία, σε δια­φο­ρε­τι­κές χώρες, αγω­νί­ζο­νται βήμα το βήμα για να εκ­διώ­ξουν τη λι­τό­τη­τα από την κα­θη­με­ρι­νό­τη­τά μας.
Αυτή η με­γά­λη ενω­τι­κή ευ­ρω­παϊ­κή κα­μπά­νια για ένα «Austerexit» θα πρέ­πει κατ’ αρχάς να ακο­λου­θή­σει τον άνεμο που έρ­χε­ται από τις δυ­νά­μεις των αγω­νι­στών που αντι­στέ­κο­νται εδώ και μήνες στην Ελ­λά­δα και στην Ισπα­νία. Πρέ­πει να αντι­λη­φθού­με το τέλος επο­χής στο οποίο φτά­νου­με ανα­πό­φευ­κτα. Από το κα­λο­καί­ρι αυτό και μετά, τί­πο­τε δεν είναι ίδιο για κα­νέ­ναν από εμάς. Οποια κι αν είναι η ιδιαί­τε­ρη πο­λι­τι­κή μας κα­τα­γω­γή ή εθνι­κό­τη­τα, δεν μπο­ρού­με πια να αγνο­ή­σου­με ότι και το ελά­χι­στο προ­ο­δευ­τι­κό μέτρο απαι­τεί για την εφαρ­μο­γή του την άμεση σύ­γκρου­ση με την ισχύ των πι­στω­τών, δη­λα­δή του κε­φα­λαί­ου.
Γνω­ρί­ζου­με πλέον σε ποιο ση­μείο η συμ­με­το­χή στο νο­μι­σμα­τι­κό σύ­στη­μα του ευρώ έρ­χε­ται, στην ελ­λη­νι­κή πε­ρί­πτω­ση, σε αντί­θε­ση με μια χει­ρα­φε­τη­τι­κή πο­λι­τι­κή. Για εμάς, το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο είναι να μπει τέρμα στις πο­λι­τι­κές λι­τό­τη­τας, είτε στο πλαί­σιο του ευρώ, εάν αυτό είναι εφι­κτό, είτε έξω από το ευρώ, αν ο πλη­θυ­σμός δεν κα­τα­φέρ­νει να επι­βά­λει τις επι­διώ­ξεις του. Χωρίς να συγ­χέ­ου­με το μέσο με τον σκοπό, δεν εί­μα­στε υπο­στη­ρι­κτές του ενός ή του άλλου νο­μί­σμα­τος, γιατί το πραγ­μα­τι­κό ερώ­τη­μα που τί­θε­ται είναι να γνω­ρί­ζου­με ποιος ελέγ­χει αυτό το νο­μι­σμα­τι­κό σύ­στη­μα.
Είτε το πι­στω­τι­κό σύ­στη­μα είναι σε εθνι­κό είτε σε ευ­ρω­παϊ­κό νό­μι­σμα, αυτό δεν αλ­λά­ζει και πολλά όσο πα­ρα­μέ­νει κάτω από τον έλεγ­χο των πα­ρα­δο­σια­κών ομά­δων χρη­μα­το­πι­στω­τι­κής κερ­δο­σκο­πί­ας που επι­βάλ­λουν τον νόμο τους στο τρα­πε­ζι­κό σύ­στη­μα.
Η απαλ­λο­τρί­ω­ση των με­το­χών αυτού του τομέα μέσα από την κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών σε ένα δη­μό­σιο μο­νο­πώ­λιο, κάτω από τον έλεγ­χο των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των εξυ­πη­ρε­τού­με­νων, απο­τε­λεί βήμα άμεσα ανα­γκαίο στην Ελ­λά­δα, αλλά απο­τε­λεί και κοινό στόχο για όλους τους λαούς της Ευ­ρώ­πης. Γιατί, από την πλευ­ρά μας, αν και θε­ω­ρού­με ανα­γκαία τη ρήξη με αυτή την Ευ­ρώ­πη, με αυτές τις συν­θή­κες και αυτό το τρα­πε­ζι­κό σύ­στη­μα, δεν εγκα­τα­λεί­που­με τον διε­θνι­σμό. Πε­ρισ­σό­τε­ρο από ποτέ, η συμ­μα­χία των λαών είναι ανα­γκαία αν θέ­λου­με κά­πο­τε να σπά­σου­με το δόγμα της λι­τό­τη­τας.
Οι πα­τριω­τι­κές και σο­βι­νι­στι­κές ανα­δι­πλώ­σεις σε τε­λι­κή ανά­λυ­ση δια­φη­μί­ζουν την άκρα Δεξιά. Η έξο­δος από την Ευ­ρώ­πη του κε­φα­λαί­ου δεν ση­μαί­νει για εμάς ότι θα πρέ­πει να φα­ντα­στού­με τα σύ­νο­ρα σαν μια ομπρέ­λα απέ­να­ντι στη λι­τό­τη­τα. Είναι ένα ση­μείο όπου μπο­ρού­με να στη­ρι­χτού­με για να οι­κο­δο­μή­σου­με μιαν άλλη Ευ­ρώ­πη, τόσο πιστή στα συμ­φέ­ρο­ντα των λαών όσο πιστή είναι στα συμ­φέ­ρο­ντα των τρα­πε­ζι­τών η ση­με­ρι­νή. Δεν επι­λέ­γου­με ανά­με­σα στην κυ­ριαρ­χία της τρόι­κας και των εθνι­κών μας κα­στών.
Προ­τεί­νου­με σε όλες και όλους όσοι δεν επι­θυ­μούν να μέ­νουν πια σκυ­φτοί, να συ­ζη­τή­σου­με μαζί προ­κει­μέ­νου να επι­διώ­ξου­με τη διορ­γά­νω­ση μιας με­γά­λης ευ­ρω­παϊ­κής συν­διά­σκε­ψης των κοι­νω­νι­κών και πο­λι­τι­κών αντι­στά­σε­ων, μέσα στις επό­με­νες εβδο­μά­δες, όπου να πραγ­μα­τευ­θού­με το νόημα που θα μπο­ρού­σα­με να δώ­σου­με σε αυτή την κα­μπά­νια του «Austerexit».
*Λαϊκή Ενό­τη­τα, Ελ­λά­δα,

** ευ­ρω­βου­λευ­τή του Podemos, Ισπα­νι­κό κρά­τος,


*** NPA, Γαλ­λία



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου