Του Δημήτρη Ζιαζιά.
Ένα πρωτοφανές πραξικόπημα για τα μεταδικτατορικά δεδομένα της χώρας αλλά και για τα μεταπολεμικά της γηραιάς ηπείρου βρίσκεται σε εξέλιξη αυτές τις μέρες στην Πορτογαλία. Πρωταγωνιστής ο πρόεδρος Καβάκο Σίλβα ο οποίος αρνήθηκε να δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας στην πλειοψηφούσα αντιπολίτευση του συνασπισμού Σοσιαλιστικού Κόμματος, Κ.Κ και Μπλόκου της Αριστεράς (122 απ’ τις 230 έδρες στις πρόσφατες εκλογές της 5ης Οκτώβρη). Αντ΄αυτού έδωσε εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης μειοψηφίας στον πρώην κεντροδεξιό πρωθυπουργό Πέδρο Κοέλιο με 104 απ’ τις 230 συνολικά έδρες του κοινοβουλίου και ποσοστά που κατακρημνίστηκαν κατά 15% περίπου λόγω της εφαρμογής του προγράμματος μνημονιακής λιτότητας.
Κι όλα αυτά όχι επειδή «η πρόταση για αριστερή λύση δεν ήταν βιώσιμη λόγω των μεγάλων διαφορών των τριών κομμάτων» αλλά γιατί «στα 40 χρόνια της δημοκρατίας, καμία κυβέρνηση στην Πορτογαλία δεν στηρίχθηκε σε αντι-ευρωπαϊκές δυνάμεις, οι οποίες ζητούν την ακύρωση της συνθήκης της Λισαβόνας και του συμφώνου δημοσιονομικής σταθερότητας, όπως επίσης τη διάλυση της νομισματικής ένωσης αλλά και του ΝΑΤΟ», όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο Σίλβα.
Υπενθυμίζεται ότι η ΕΚΤ και προεκλογικά πραγματοποίησε μια ακόμη ωμή πολιτική παρέμβαση –κατά τα γνωστά πλέον σε μας πρότυπα- αγοράζοντας εμμέσως μέρος του πορτογαλικού δημόσιου χρέους και αποτρέποντας έτσι την ανάγκη εφαρμογής ενός δεύτερου και πολύ σκληρότερου πακέτου λιτότητας, που θα κατέστρεφε εκλογικά ακόμα περισσότερο τα κόμματα της δεξιάς.
Όπως εύστοχα επισημαίνει ο Ambrose Evans-Pritchard της βρετανικής DailyTelegraph«ο πρόεδρος θεωρεί πολύ επικίνδυνο να επιτρέψει στο αριστερό κόμμα Μπλόκο ή τους Κομμουνιστές να έρθουν κοντά στην εξουσία και επιμένει ότι οι συντηρητικοί θα πρέπει να σχηματίσουν κυβέρνηση μειοψηφίας προκειμένου να ικανοποιήσουν τις Βρυξέλλες και τις διεθνείς αγορές».
Για άλλη μια φορά στην Ευρωζώνη της κρίσης η λαϊκή ετυμηγορία ακυρώνεται, η συνταγματική νομιμότητα παραβιάζεται, οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες κουρελιάζονται, οι ηττημένοι μετατρέπονται εν μία νυκτί σε νικητές για να μην τεθεί επουδενί εν αμφιβόλω η «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας», για «να μην δοθεί λάθος μήνυμα στις αγορές».
Αυτό που συμβαίνει για πρώτη φορά όμως από τη δημιουργία της νομισματικής ένωσης, είναι ότι ένα κράτος-μέλος έχει λάβει τη ρητή απαγόρευση να αναλάβουν κυβερνητικά καθήκοντα ευρωσκεπτικιστικά κόμματα παρότι κατέχουν την απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, για «λόγους εθνικού συμφέροντος». Ο άκουσον-άκουσον συνταγματικός πρόεδρος αρνείται να διορίσει Αριστερή κυβέρνηση συνασπισμού παρά το γεγονός ότι εξασφάλισε την απόλυτη πλειοψηφία στο πορτογαλικό κοινοβούλιο και κέρδισε μια εντολή για να συνθλίψει το καθεστώς λιτότητας που κληροδότησε από την Τρόικα.
Η δημοκρατία έρχεται στη δεύτερη θέση μετά την επιτακτική ανάγκη των κανόνων του ευρώ και των υποχρεώσεων της ένταξης. Μερικές δεκαετίες μετά την επανάσταση των Γαρυφάλλων κατά της διακτατορίας του Σαλαζάρ, η Πορτογαλία και η Ιβηρική ξαναβιώνει το ίδιο έργο αλλά με άλλους πρωταγωνιστές, αυτή τη φορά ως μέλος της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας που υποσχόταν τη «δημοκρατία και την ευημερία».
Τι κι αν το βασικό μήνυμα των εκλογών ήταν να δοθεί τέλος στις περικοπές μισθών και τη λιτότητα σε μια χώρα που βιώνει με τον ίδιο σχεδόν τρόπο με τη δικιά μας την επιτυχία της «διάσωσης» από την τρόικα. Τι κι αν ο βασικός ηττημένος των εκλογών ήταν ο κεντροδεξιός κυβερνητικός σχηματισμός του Κοέλιο που έχασε περί τις 30 έδρες με τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης να συγκεντρώνουν πάνω από το 50% των ψήφων. Τι κι αν είναι συνταγματική υποχρέωση του Προέδρου της χώρας να δώσει διερευνητική εντολή στο δεύτερο κόμμα, τη στιγμή που το πρώτο αδυνατεί να φτιάξει κυβέρνηση. Τι κι αν η κυβέρνηση μειοψηφίας που δρομολογείται δεν έχει την εμπιστοσύνη του κοινοβουλίου, πόσω δε μάλλον του πορτογαλικού λαού.
Τίποτα από τα παραπάνω δεν εμπόδισε τα κοράκια της Ευρωζώνης και της ΕΕ να προβούν σε ένα πρωτοφανές πραξικόπημα για να σταλεί ένα ξεκάθαρο μήνυμα με πολλαπλούς αποδέκτες μέσα και έξω από την Πορτογαλία: Αυτός που πλέον αποφασίζει και διορίζει κυβερνήσεις και πρωθυπουργούς στην Ε.Ε της κρίσης και ειδικά στις χώρες του Νότου, δεν είναι ο λαός και το εκλογικό σώμα αλλά το ιερατείο των Βρυξελλών και της τρόικα που «ελέω ευρώ βασιλείας» επιβάλλει πολιτικές και αντίστοιχους τοποτηρητές. Όποιος τολμά και αμφισβητεί (λαός ή πολιτικό κόμμα) κατ ‘ελάχιστο τον ευρωπαϊκό μονόδρομο ή θα αναγκαστεί να υπακούσει σε μας ή θα τίθεται αυτομάτως στο πολιτικό περιθώριο.
Από που αντλεί τη νομιμοποίηση και τον πρωτοφανή πολιτικό τσαμπουκά το ευρωπαϊκό κέντρο; Όσοι δεν φορούν παραμορφωτικά γυαλιά, καταλαβαίνουν ότι η κωλοτούμπα Τσίπρα και η πλήρης υποταγή στους δανειστές και το γερμανικό σχέδιο επιβάλλει έναν άλλο συσχετισμό πανευρωπαϊκά, δυσμενέστερο εις βάρος των χωρών και των λαών του Νότου, είχε όντως ένα διεθνιστικό αντίκτυπο. Η εθελούσια ήττα Τσίπρα και η νίκη των δανειστών αφορούσε και το μοντέλο οικοδόμησης της Ευρωζώνης συνολικά. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αμφισβήτησε αυτό το μοντέλο έστω επιφανειακά, έστω με παιδική αφέλεια (ας θυμηθούμε το «Για μια Ευρώπη που να ακούγονται ισότιμα και οι χώρες του Νότου»), αλλά το αμφισβήτησε. Και έχασε κατά κράτος. Κι απ’ τη στιγμή που έχασε είναι επόμενο, οι νικητές να κλιμακώνουν σε πιο αυταρχική και συγκεντρωτική κατεύθυνση, με επιτάχυνση της μεταφοράς υπερεξουσιών, καταπάτηση της λαϊκής κυριαρχίας, ρεβανσισμού. Η αρχική διάθεση για αμφισβήτηση της γερμανικής πολιτικής και ηγεμονίας, η διακήρυξη για κατάργηση της λιτότητας εντός ευρωζώνης διαδέχτηκε γοργά το παραλυτικό δόγμα του ΤΙΝΑ απ’ τα χείλη του ίδιου. Σε όσους τολμούν και αμφισβητούν στο εξής, αυτή η εικόνα θα ανασύρεται για να υπενθυμίζεται ποια είναι η μοναδική πιθανή τους κατάληξη.
Παρά ταύτα, το επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ νιώθει να δικαιώνεται η δική του υποχώρηση και πανηγυρίζει επειδή το Μπλόκο και το ΚΚ εμφανίζονται πρόθυμοι επιτέλους να συνεργαστούν με τους Σοσιαλιστές μπροστά στο ενδεχόμενο ανάληψης της εξουσίας...
Στη συγκεκριμένη περίπτωση ισχύει το γνωμικό ότι κάποιου του έδειχναν το φεγγάρι κι αυτός κοιτούσε το δάκτυλο.
Στην πραγματικότητα στην Ελλάδα, έγινε ακριβώς το ίδιο με ότι έγινε στην Πορτογαλία. Για να μην υπάρξει κίνδυνος αποχώρησης από το ευρώ και επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, η λαϊκή ετυμηγορία (και του Γενάρη, και πολύ περισσότερο του Ιούλη) έγινε κουρελόχαρτο. Μόνο που εκεί αυτό το πραξικόπημα το έκανε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ενώ εδώ, το πραξικόπημα το έκανε με την κωλοτούμπα του ο ίδιος ο Τσίπρας που ήταν –θεωρητικά- ο εκφραστής του προγράμματος αντιλιτότητας και σύγκρουσης με την Ε/Ζ.
Η ουσία είναι ότι δημοκρατία, λαϊκή κυριαρχία, ανεξαρτησία στην Ε/Ζ δεν χωράνε. Πόσα ακόμη πειράματα και τραγωδίες πρέπει να βιώσουν οι ευρωπαϊκοί λαοί, πόσες διαψεύσεις οι πολιτικές ηγεσίας της αριστεράς για να εμπεδωθεί το αυτονόητο και πασιφανές; Η Ευρωζώνη και το Ευρώ δεν είναι ένα απλό νόμισμα ή μια οποιαδήποτε νομισματική ένωση σαν όλες τις άλλες. Όχι μόνο έχει στο DNAτης αρχιτεκτονικής και της λειτουργίας της το νεοφιλελευθερισμό. Όχι μόνο μετατρέπει ολόκληρες χώρες σε αποικίες χρέους. Όχι μόνο εξασφαλίζει κέρδη για μια χούφτα τράπεζες και ισχυρές ελίτ του Βορρά παράγοντας στρατιές ανέργων και φτωχών στις χώρες του Νότου. Όχι μόνο καταστρέφει την παραγωγική βάση και καταδικάζει σε αιώνια Μνημόνια λιτότητας. Το νέο ποιοτικό στοιχείο που θα ζήλευαν μέχρι και οι εμπνευστές της είναι ότι έχει μετατραπεί μέσα στην περίοδο της κρίσης στο απόλυτο όργανο ελέγχου, επιτροπείας, επιτήρησης και επιβολής σε οικονομικό αλλά κυρίως σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Είτε μέσω των Μνημονίων Συνεργασίας και τη μορφή της Τρόικας είτε μέσω πιο ωμών και άμεσων παρεμβάσεων, όλο και περισσότερες εξουσίες μεταφέρονται στο διευθυντήριο των Βρυξελλών (νομοθετική-κοινοβουλευτική-κυβερνητική), συντάγματα χωρών κουρελιάζονται, αποτελέσματα εκλογών χαλκεύοντια, κυβερνήσεις αρεσκείας διορίζονται, τοποτηρητές για τον έλεγχο της εφαρμογής του προγράμματος τοποθετούνται.
Δύο αιώνες μετά τη Γαλλική Επανάσταση ο αγώνας για Δημοκρατία και Ανεξαρτησία είναι επίκαιρος όσο ποτέ. Ειδικά στις χώρες του Νότου. Η επικαιρότητα όμως αφορά την ταύτισή του με τον αγώνα κατά της Ευρωζώνης και του Ευρώ, εναντίον του αντιδημοκρατικού εκτρώματος που καταργεί τη Λαϊκή Κυριαρχία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου