Ηλεκτρικός Προμηθέας

Του Πάνου Χριστοδούλου *   

Ο τίτλος του άρθρου εμφανώς παραπέμπει στο διαχρονικό κομμάτι Ηλεκτρικός Θησέας. Το καράβι με το κάτασπρο πανί που είχε από το 60 να φανεί , φάνηκε το 14 αλλά δυστυχώς όπως και στη μυθολογία φάνηκε στο τέλος με μαύρα πανιά. Ανεμίσαμε αρκετές πλαστικές σημαίες , πιστέψαμε σε αρκετούς γνωστούς θεούς αλλά δε χαθήκαμε στα σφαιριστήρια ούτε στα γήπεδα την Κυριακή, η αφροδίτη δεν έχει πλέον μπερδευτεί και ούτε πρόκειται να πάρουμε τηλέφωνο τη μοναξιά μας.

Γι αυτό Ηλε­κτρι­κός Προ­μη­θέ­ας λοι­πόν. Ο Προ­μη­θέ­ας , ο πρώ­τος Τι­τά­νας που έδωσε τη μάχη με το Δία ενά­ντια στους υπό­λοι­πους Τι­τά­νες πι­στεύ­ο­ντας ότι ο Δίας θα τη­ρή­σει την υπό­σχε­ση του να βγά­λει τον κόσμο από το σκο­τά­δι. Η υπό­σχε­ση πα­ρα­μέ­νει υπό­σχε­ση όμως και ο Προ­μη­θέ­ας παίρ­νει την πρω­το­βου­λία να δώσει στον άν­θρω­πο τη φωτιά. Γι αυτό κα­τα­λή­γει δε­μέ­νος στο βράχο. Ο επα­να­στά­της κα­τα­λή­γει Δε­σμώ­της επει­δή απο­φά­σι­σε να κάνει αυτό που ο Δίας φο­βή­θη­κε , να δώσει στους αν­θρώ­πους τη δυ­να­τό­τη­τα να ζουν χωρίς αυτόν.

Δυ­στυ­χώς οι πα­ραλ­λη­λι­σμοί είναι εμ­φα­νείς στη συ­γκη­ρία. Η Νε­ο­λαία έδωσε συ­ντρι­πτι­κά , με πάθος και αυ­τα­πάρ­νη­ση τη Μάχη του ΟΧΙ . Τη βίωσε σα μια μάχη δίχως αύριο και πράγ­μα­τι το αύριο της νέας γε­νιάς δεν υπάρ­χει σε μια Ελ­λά­δα του Ναι. Η κυ­βέρ­νη­ση και ο πρω­θυ­πουρ­γός οδή­γη­σαν τη νε­ο­λαία με την οποία κέρ­δι­σαν τη μάχη του ΟΧΙ αλυ­σο­δε­μέ­νη στο βράχο της ανερ­γί­ας , της απελ­πι­σί­ας ,της αβε­βαιό­τη­τας και της ανα­σφά­λιας.  

Στον Προ­μη­θέα Δε­σμώ­τη πρώ­τος εμ­φα­νί­ζε­ται ο Ωκε­α­νός για να τον ηρε­μή­σει μήπως και τον λυ­πη­θεί ο Δίας , πα­ρό­τι γνω­ρί­ζει ότι έχει δίκιο . Ο προ­μη­θέ­ας τον αγνο­εί. Εμ­φα­νί­ζε­ται δεύ­τε­ρη η Ηώ , κυ­νη­γη­μέ­νη και αυτή από το Δία σε ένα ντε­λί­ριο απελ­πι­σί­ας. Ο Προ­μη­θέ­ας τη λυ­πά­ται. Τε­λευ­ταί­ος εμ­φα­νί­ζε­ται ο Ερμής, τσι­ρά­κι της κάθε εξου­σί­ας για να απει­λή­σει τον Προ­μη­θέα ότι αν δεν στα­μα­τή­σει τα δεινά του θα με­γα­λώ­σουν. Ο Προ­μη­θέ­ας τον χλευά­ζει.

Αντί­στοι­χα και στη Νε­ο­λαία θα εμ­φα­νι­σθούν οι φωνές που θα προ­σπα­θούν να μας πεί­σουν ότι πα­ρό­λο που έχου­με δίκιο , καλό θα ήταν να συμ­βι­βα­στού­με μήπως και κά­ποια στιγ­μή δούμε άσπρη μέρα. Να τις αγνο­ή­σου­με. Θα φα­νούν φωνές απελ­πι­σί­ας που θα μας οδη­γούν στο να απο­στρα­τευ­τού­με. Να τις λυ­πη­θού­με και να προ­σπα­θή­σου­με να δεί­ξου­με έναν άλλο δρόμο. Θα φα­νούν φωνές που θα μας απει­λουν με τη δύ­να­μη της εξου­σί­ας τους. Να τις χλευά­σου­με.

Ο Προ­μη­θέ­ας και αυτός στην αρχή ξε­κι­νά­ει απελ­πι­σμέ­νος και κα­τα­πο­νη­μέ­νος. Είναι λο­γι­κό η νε­ο­λαία να βρί­σκε­ται σε από­γνω­ση στην αρχή που η επα­να­στα­ση της την οδή­γη­σε στο Βράχο. Δεν είναι λο­γι­κό όμως να θέλει να πα­ρα­μή­νει εκεί δε­μέ­νη. Και δυ­στυ­χώς η απελ­πι­σία, ο φόβος δε θα λύ­σουν τα δεσμά .Ο προ­μη­θέ­ας εξορ­γί­ζε­ται όσο βλέ­πει τον Ωκε­α­νό , την Ηώ και το πάθος του επα­νέρ­χε­ται όταν βλέ­πει τον Ερμή. Αντί­στοι­χα και εμείς γνω­ρί­ζου­με ότι μας θέ­λουν στα σπί­τια μας ακρι­βώς επει­δή είδαν το πόσο επι­κίν­δυ­νοι εί­μα­στε σα γενιά για τα σχέ­δια της εκά­στο­τε εξου­σί­ας.

Αυτό είναι που φο­βή­θη­κε και ο Δίας συμ­βο­λί­ζο­ντας την εξου­σία, την επερ­χό­με­νη ανα­τρο­πή από τα παι­διά του. Ας του κά­νου­με λοι­πόν το φόβο πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Όσο και αν όλα έγι­ναν γρή­γο­ρα , η με­τά­βα­ση από την νίκη στο βράχο , ας μην τα βά­λου­με κάτω. Υπαρ­χουν πολ­λοί ες που ακόμα και δέ­σμιοι του Βρά­χου επι­λέ­γουν να αντι­στέ­κο­νται. Γιατί μόνο έτσι θα μπο­ρέ­σουν να λυ­θούν. Ας αφή­σου­με τις φωνές που θα ακού­γο­νται να μας πει­σμώ­σουν ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο για τη Μαχη που θα συ­νε­χί­σου­με να δεί­νου­με ακόμα και από το Βράχο που μας σταύ­ρω­σαν. Γιατί όπως και ο Προ­μη­θέ­ας δε μπο­ρού­με να ζή­σου­με αλ­λιώς. Ούτε υπο­ταγ­μέ­νοι σε ένα μέλ­λον χωρίς ελ­πί­δα ούτε να αρ­κε­στού­με σε ένα βράχο/ζωή χωρίς μέλ­λον ,χωρίς ερ­γα­σία , χωρίς όραμα , χωρίς χρόνο , χωρίς δι­καιώ­μα­τα ,μια ζωή μόνο με αλυ­δί­δες.

Είναι αλή­θεια ότι δεν υπάρ­χουν πλέον κο­στο­λο­γη­μέ­να προ­γράμ­μα­τα ούτε με­γά­λα σχέ­δια. Αλλά όπως και στον Προ­μη­θέα, μόνο και μόνο το σπά­σι­μο των αλυ­δί­δων είναι Ελ­πί­δα. Το θάρ­ρος να αψη­φάς και να συ­νε­χί­ζεις να πα­λεύ­εις είναι Ελ­πί­δα . Η ανά­γκη να γκρε­μί­σεις το Δία είναι ελ­πί­δα. Και αυτή η Ελ­πί­δα δεν ήρθε το 14 ,ήρθε στα κι­νήμ­στα του 2006-07, το Δε­κέμ­βρη του ‘08 , στις πλα­τεί­ες , στο δη­μο­ψή­φι­σμα. Ούτε τότε ξέ­ρα­με το αύριο, ξέ­ρα­με μόνο ότι δε μας χω­ρά­ει το σή­με­ρα. Και το σχέ­διο μας θα ναι τα τε­λευ­ταία λόγια του Προ­μη­θέα πάνω στο βράχο :

《Ας κα­μα­ρώ­νει τώρα , ας παί­ζει με τον τρόμο των βρο­ντών και τη φωτιά των κε­ραυ­νών του , δε θα του χρη­σι­μεύ­σουν όταν ξε­σπά­σει η θύ­ελ­λα του εξευ­τε­λι­σμού του.》

Προ­μη­θέ­ας Λυό­με­νος λοι­πόν.

ΥΓ : Οποια­δή­πο­τε ομοιό­τη­τα του Προ­μη­θέα του Αι­σχύ­λου ( που ενέ­πνευ­σε τον Ουγκό και το Μαρξ ) με τον πρω­θυ­πουρ­γό ( σχε­τι­κή δή­λω­ση του ) είναι του­λάχ­στον αστία. Ο Προ­μη­θέ­ας δέ­θη­κε στα Όρη του Καυ­κά­σου επει­δή αντι­στά­θη­κε, δε δέ­θη­κε στα μνη­μό­νια επεί­δη συμ­βι­βά­στη­κε.

*Υπο­ψή­φιος βου­λευ­τής με τη Λαϊκή Ενό­τη­τα στο Νομό Αχα­ΐ­ας